"Przeznaczenie bohaterów" Morgan Rice

Czasem trafiają się książki, które zmieniają życie czytelnika. "Przeznaczenie bohaterów" nie jest jedną z nich. Takie, które nie pozwalają mu się od siebie oderwać. Też nie. Które zapewniają godziny rozrywki i trzymania kciuków za bohatera, który przeżywa niesamowite przygody. Kurczę, znowu nie. Których protagonista, choć może nie wzbudzający uwielbienia, jest znośny. Nie. Które mimo, że nie wciągają napisane są poprawnym i ładnym językiem. Zgadliście - nie...

"Codziennie staraj się być kimś lepszym. Nie tylko od innych, ale od siebie samego. Broń tych, którzy nie potrafią obronić się sami. Takie zadania nie są przeznaczeniem lekkoduchów - to przeznaczenie bohaterów."

Naprawdę się cieszyłam, że będę miała okazję ją przeczytać. W końcu ma tak obiecujący opis. Na początku było dobrze - pierwszy rozdział był niezły. Powiedziałabym nawet, że był bardzo dobry, w porównaniu z pozostałymi. Bo potem zaczyna się już robić absurdalnie. Ale może od początku.

Rodzina Thorgrina go nie znosi. Jednak nadal nie ma tak źle, jak Kopciuszek - spokojnie mieszka sobie na wsi i pilnuje owiec. Jednak jego NAJwiększym marzeniem jest miejsce w elitarnym oddziale Srebrnych. W dniu Poboru mu się nie udaje (jego trzem braciom, oczywiście, tak), więc udaje się do stolicy królestwa, Królewskiego Dworu (#wyczuwambrakweny). Po drodze nowo odkrytą mocą, której nie kontroluje, pokonuje sybolda (NAJbardziej przerażające zwierzę w królestwie) i spotyka Argona (NAJsławniejszego druida królestwa, którego hobby to opowiadanie zagadek... nie! Wróć - chodziło o mówienie zagadkami). Szczęśliwie dotarłszy na miejsce, chłopak udaje się do siedziby Legionu, wdaje się w bójkę ze strażnikiem, który nie chce go wpuścić (Jak to tak?! Przecież to jego NAJwiększe marzenie! Bezczelny ten strażnik...), rzuca oszczepem i staje się członkiem oddziału.

Thor dostał się do Legionów, bo pomógł mu najpierw 1 syn króla, potem 2, a najsłynniejszy rycerz w królestwie wziął go na giermka. #nospoko

— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 26, 2015

Potem jest jeszcze gorzej. Uwierzcie na słowo, bo nie chcę spojlerować.

Bohaterowie. Jest cała gama - król MacGill, który do końca nie otrzymał imienia, piątka jego dzieci (w tym Gwendolyn, NAJpiękniejsza, NAJmądrzejsza i w ogóle NAJ-dziewczyna, jaką Thor kiedykolwiek poznał, NAJlepszy rycerz w królestwie Erec, który w swojej głupocie wziął Thora na giermka, królowa Krea, druid Argon (który moim zdaniem ma trochę nierówno pod sufitem w swojej magicznej chatce), przyjaciele i wrogowie chłopaka z Legionu, i jeszcze paru innych. Jednak żadna z nich nie jest w stanie przyćmić Thora (bądź zatuszować złego wrażenia, które pozostawia).

"Thorgrin z klanu McLeodów z Południowej Prowincji Królestwa Zachodu - dla wszystkich, których lubił, po prostu Thor (...)". Tak przedstawia go autorka. O tym klanie nie wiadomo nic, poza tym, że Thor do niego należy. Ale serio klan wioskowych pasterzy? Nie widzę tego. Chlopak jest wysoki i smukły, ma twarz o mocnym, dumnym profilu, szlachetny podbródek i wydatne kości policzkowe - rzekomo ma wyglądać jak wojownik na wygnaniu (HAHAHA). Ja mam zgoła inne zdanie:

Thora ciągle coś zaskakuje lub "nie może się czemuś nadziwić". Zaczęłam wyobrażać go sobie z wytrzeszczem oczu i wiecznie otwartymi ustami.
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

Jest irytujący, działa pod wpływem impulsu, wydaje mu się, że jest wyjątkowy, lepszy od innych. Ma moc, której nie rozumie i nie umie kontrolować, a mimo to jej używa. Zawsze wychodzi bez szwanku z niebezpieczeństw i najwyraźniej (podobnie jak druid) jest stuknięty, bo:

a) czyta w oczach,

Thor dostrzega w oczach króla miłość, podziw i uznanie, i doszukuje się ojcowskiej miłości. Co tam, że znają się 10 min...
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

Thor jest pod wrażeniem majestatu i mądrości, którą dostrzegł w oczach konia. To chyba przydatne - dostrzegać różne rzeczy w oczach...
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 28, 2015

b) czuje mistyczne więzi z różnymi zwierzętami (np. sokołem i białym lampartem, NAJrzadszym stworzeniem na świecie, które przypadkiem znajduje na polowaniu)

Mistyczna więź właśnie połączyła Thora z sokołem. Aha. Spoko.
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

O kurczę! Nowa więź! Tym razem z lamparciątkiem. I mocniejsza od wszystkich, których Thor dotychczas doświadczył... Sorry, sokół...
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

Dobra, skończmy z Thorem, zabierzmy się za język. Co rusz pojawiają się powtórzenia, pisarka potrafi kilka razy stwierdzić ten sam fakt, jakby uważała czytelnika za idiotę, który nie załapał za pierwszym razem. Jak się uczepi jakiegoś zwrotu ("rozproszenie trosk") to co chwilę go powtarza... dopóki nie znajdzie zamiennika, który będzie od teraz powtarzać. Wszystko tam jest NAJ (chłopak przyjechał z wioski i autorka trochę przesadziła z podkreślaniem tego faktu). Zwrot "Thor po raz pierwszy poczuł, że naprawdę żyje", byłby okej, gdyby nie to, że pojawia się kilka razy. I chyba moja ulubiona, absurdalna sytuacja (których, zaznaczę, jest znacznie więcej):

Thor skupił się i swoją mocą wytrącił przeciwnikowi miecz z ręki. A potem pada zdanie, że nie ma pojęcia, co właśnie zrobił... #what?!
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

Wniosek jest taki, że pani Morgan Rice albo zapomina co napisała 2 akapity wcześniej, albo lubi zaprzeczać swoim słowom, co jest ciut dziwne. A następnie:

Kurde! Teraz Thor uważa, że użył swojej mocy nieumyślnie. 2 strony wcześniej skupił się i "zmusił go [miecz], by opadał wolniej"... #what?
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 27, 2015

Poza tym pojawiają się dziwne zdania i porównania:

"z jego [Argona] jasnych oczu bił tak silny blask, że chłopiec się przestraszył." Tak to widzę: pic.twitter.com/72dajlP31B
— Nefmi_Hania (@Nefmi_Hania) marzec 28, 2015

Jedyne, co mi się w tej książce podoba to okładka i niestety, mówię to całkowicie szczerze.

Jasne, "Przeznaczenie bohaterów" można by uznać za książkę dla dzieci, w której bohater, choć jest nierozgarnięty, zawsze wychodzi obronną ręką. I byłabym skłonna tak myśleć, gdyby nie to, że czternastolatek (tak, Thor) upija się i urywa mu się film! To chyba nie jest normalne w książkach dziecięcych.  Nie jest to też książka dla dorosłych czy młodzieży, która z pewnością zwróci uwagę na wady, o których wspominałam. Dlatego nie wiem, komu mogłaby być dedykowana ta powieść. Podobno jest idealna dla czytelników w każdym wieku, ale coś mi się zdaje, że w takim wypadku nie zachwyci nikogo.

"Przeznaczenia bohaterów" nie tykajcie nawet kijem, bo choć nie jest to lektura specjalnie długa czy trudna, to irytuje i męczy (zwłaszcza, że pojawiają się także błędy gramatyczne). Osobiście nie mam najmniejszego zamiaru sięgać po żaden z kolejnych 16 tomów przygód Thora, nawet gdyby... nie wiem, co. Po prostu, nie warto. Dziękuję, skończyłam.

Za możliwość zapoznania się z twórczością pani Rice dziękuję portalowi eKulturalni.pl.

Tytuł oryginału: A Quest for Heroes

Autor: Morgan Rice

Wydawnictwo: Feeria (Young)

Ilość stron: 349

PS wstawki pochodzą z mojego profilu na Twitterze. Podczas lektury na bieżąco komentowałam powieść pani Rice i stwierdziłam, że posty mogą być ciekawym urozmaiceniem recenzji ;) Dajcie znać, czy się podoba. A jeśli ktoś byłby ciekaw, to wszystkie komentarze są TU.